Ben kendi hayatimda depresyon hakkinda iki hikayeye inanmistim. Hayatimin ilk on sekiz yilinda bunun tamamen kafamin icinde oldugunu düsünmüstüm - yani gercek degildi, hayaldi, sahteydi, simariklikti, utanc vericiydi, zayiflikti. Sonraki on üc yilda ise yine tamamen kafamin icinde olduguna inanmistim ama bu defa cok farkli bir sekilde Beyindeki bir arizadan kaynaklaniyordu. Ama bu hikayelerin ikisinin de dogru olmadigini ögrenecektim. Depresyon ve kayginin bu kadar yükseliste olmasinin öncelikli sebebi kafamizin icinde degildi. Ben bu sebebin büyük ölcüde etrafimizdaki dünyada ve o dünyada nasil yasadigimizda yattigini kesfettim.
Kaybolan Baglar, gazeteci yazar Johann Harinin kendisinin de uzun yillar mücadele ettigi depresyonun altinda yatan nedenleri ve olasi cözümlerini bulmak üzere ciktigi yolculugun hikayesini anlatiyor. Sahsi oldugu kadar toplumsal da olan, deneyimler kadar bilimsel olgu ve arastirmalara da dayanan bu hikaye, mutsuzlugumuzu kaniksamak ve ilaclar yoluyla bastirmaya calismak yerine daha kalici, daha sagaltici cözümlere yönelebilecegimizi gösteriyor.
Depresyon ve kayginin nedenlerine iliskin okuma yapmanin ilk bakista göz korkutucu geldigini biliyorum, zira bu nedenler kültürümüzün derinliklerine kadar uzaniyor. Benim de gözüm korkuyordu. Ama yolculuguma devam ettikce diger tarafta yatanin ne oldugunu fark ettim gercek cözümler. Bunlar pek cogumuzda ise yaramayan o kimyasal antidepresanlara benzemiyor. Satin aldiginiz ya da yuttugunuz seyler degiller. Ama istirabimizdan gercek bir cikis yolunun baslangic noktasini olusturuyor olabilirler.
